انگشتر کابوک دایان

بیشتر ما انسان‌ها، پرندگان را نماد آزادی و یا حتی نماد آینده می‌بینیم. توانایی پرندگان برای اوج گرفتن در آسمان و نزدیکی‌شان به آسمان باعث شده است که آنها برای انسان‌ها که نمی‌توانند بدون بال های جایگزین پرواز کنند، خوشایند و مطلوب شوند. از زمان‌های خیلی دور، بشر پرندگان را نشانه‌ی زندگی ابدی و جاودانه تلقی کرده است. بیشتر داستان‌ها و فولکورها می‌گویند که پرندگان به عنوان نشانه‌ی زندگی تجدید شده و اغلب گذر از زندگی و مرگ در نظر گرفته شده‌اند. بسیاری حتی، پرندگان را به عنوان ایده و طرحی برای آینده در نظر می‌گیرند.
نقش پرنده از دیرباز از نقوش پرکاربرد مورد استفاده در هنر ایران بوده است. بشر از روزگاران کهن به پرندگان مانند دیگر حیوانات توجه داشت و اعتقادها و باورهایی درباره هر یک از این‌گونه، در بین جوامع مختلف شایع بوده است.
بسیاری از نقوش پرندگان حامل بار نمادین و سمبلیک هستند و جایگاهی خاص در فرهنگ و ادبیات ایران دارند؛ مفاهیم نمادینی همچون پیروزی خیر بر شر، خوشبختی و نیک‌روزی، بشارت بهار، درخواست باروری و باران خواهی و همچنین مفاهیم عرفانی و مذهبی.
طراح در این اثر با قرار دادن پرنده به رنگ طلایی در مرکز و پوشاندن پشت کار با طرح های هندسی و برگ مانند، فضایی ایجاد کرده است که در عین هماهنگی و زیبایی، پرنده را برجسته و متفاوت از کل کار نشان می دهد.